634. ciddi anlamda bezmişəm, yorulmuşam sözlük. hər anamın yanına gedib ondan təsəlli dolu sözlər gözlədiyimdə mənə "niyə etdin?", "niyə hər şeyi məhv etdin?", "hər şey çox gözəl gedirdi, hamısını əlinin ucu ilə atdın" deməsi ağır gəlir. bəzən analar mübarizədən çətin olur.

türkiyəyə giriş qadağamdan sonra vizaya müraciət etmişdim, ona da rədd gəldi. indi də hər gün intensiv alman dili ilə məşğul oluram. dünyanın harasına getsəm mübarizə aparacaq bir kanal tapacağımı bilirəm.

trotskinin həyatım avtobiyoqrafiyasını 2-ci dəfə oxumağa başlamışam. əvvəlkinə nəzərən çox daha canlı, çox daha içdən gəlir. bir ölkəyə gedir, oradakı marksistlərlə birlikdə işləyir, oranın gündəlik siyasəti ilə maraqlanmaq üçün dili öyrənir, oranın yerli qəzetlərində yazır, sonra o ölkədən deportasiya edilir. başqa ölkəyə gedir, yenə oranın dilini öyrənir, oradakı marksistlərlə işləyir. miqrant kampına düşür, burada da miqrantların ölkələrindəki siyasi həyat haqqında öyrənir, onların sevgisini qazanır. həbs olunur, həbsdə nəzəri çalışmalarını sıxlaşdırır. möhtəşəmdir, sadəcə.

anama gəldikdə isə, anamı çox sevirəm. mənə həbsdən sonra buradan çıxış yollarını axtarmaqda çox kömək oldu, maddi olaraq da hər cür dəstəyi əsirgəmir. amma, bircə bu "hər şeyi məhv etdin!" cümlələri olmasa. bilirəm, anlayıram onu. qorxur, bir daha eyni hadisələrin daha böyüyünü yaşamaq istəmir. əsla bir "qarşı çıxış" kimi də hiss etmirəm. sadəcə istəmirəm artıq bunları eşitmək. əgər hər şey yolunda getsə burada olmayacağam 3-4 həftəyə.